در مجالی که برایم باقیست،

باز همراه شما مدرسه ای می سازیم .

که در آن همواره اوّل صبح ، به زبانی ساده ، مهر تدریس کنند و بگویند خدا ، خالق زیبایی و سراینده ی عشق ، آفریننده ی ماست ، مهربانی است که ما را به نکویی ، دانایی ، زیبایی و به خود می خواند . جنتی دارد نزدیک ، زیبا و بزرگ . دوزخی دارد به گمانم کوچک و بعید .

در پی سودائیست که ببخشد ما را .

در مجالی که برایم باقیست ، باز همراه شما مدرسه ای می سازیم که خرد را با عشق ، علم را با احساس و ریاضی را با شعر ، دین را با عرفان ، همه را با تشویق تدریس کنند .

لای انگشت کسی ، قلمی نگذارند و نخوانند کسی را حیوان و نگویند کسی را کودن و معلم هر روز ، روح را حاضر و غایب بکند و به جز ایمانش ، هیچ کس چیزی را حفظ نباید بکند .

مغزها پر نشود چون انبار ، قلبها خالی نشود از احساس . درس هایی بدهند که به جای مغز ، دلها را تسخیر کند .

از کتاب تاریخ جنگ را بردارند . در کلاس انشاء ، هر کسی حرف دلش را بزند .

غیرممکن را از خاطره ها محو کنند تا کسی بعد از این ، باز همواره نگوید ، هرگز .

و به آسانی همرنگ جماعت نشود .

زنگ نقاشی تکرار شود . رنگ را در پاییز تعلیم دهند ، قطره را در باران . موج را در ساحل ، زندگی را در رفتن و برگشتن از قله ی کوه و عبادت را در خدمت خلق ، کار را در کندو و طبیعت را در جنگل سبز . مشق شب این باشد که شبی چند بار همه تکرار کنیم : عدل ، آزادی ، قانون ، شادی

امتحانی بشود که بسنجد ما را تا بفهمند چقدر عاشق و آگه و آدم شده ایم .

در مجالی که برایم باقیست ، باز همراه شما مدرسه ای می سازیم .

که در آن آخر وقت به زبانی ساده ، شعر تدریس کنند و بگویند که تا فردا صبح